Δευτέρα 27 Αυγούστου 2000 κι επτά
Θυμάμαι τον πατέρα μου, όταν τελειώνει αυτός ο μήνας θα είναι δυο χρόνια που μου λείπει, που γυρνούσε πολλές φορές από την οικοδομή που δούλευε, με νύχια μαυρισμένα από μια αστοχία του σφυριού. Έτσι μαύρες οι σκέψεις ξυπνήσανε από τα σφυροκοπήματα της χτεσινής μέρας. Ανάληψη υπηρεσίας στο κτίριο που στεγάζεται το ελληνικό προξενείο, στο Down Town της πόλης. Έτσι είναι τ’ όνομα της περιοχής και όχι σχήμα λόγου. Η Φανή φρόντισε να με προετοιμάσει να μην τρομάξω από τη βρωμιά είπε, των δρόμων και των κτηρίων. Πήρα ένα βρώμικο ταξί, φόρεσα κι ένα βρώμικο χαμόγελο και παρουσιάστηκα αργά το μεσημέρι για να αναλάβω υπηρεσία
αν και θα προτιμούσα να μου δίνανε το εισιτήριο της επιστροφής. Παρ’ όλα αυτά παρουσιάστηκα με δυο κουτιά, λουκούμια και κουραμπιέδες, για κέρασμα και μια κυριακάτικη εφημερίδα που έφερα από την Ελλάδα. Συμπλήρωσα αιτήσεις και δηλώσεις με το ίδιο πάντα βρώμικο χαμόγελο. Το λερωμένο από τη μελαγχολία που προσπαθούσε να κρύψει. Υπέγραψα, όπως οι ένοχοι υπογράφουν την κατάθεση τους στον ανακριτή και περιμένουν την παραπομπή τους. Ο κύβος ερρίφθη. Ή που θα τρελαθώ ή που θα ζήσω. Στα δύσκολα πάντα αυτό το δίλημμα ερχότανε μπροστά μου. Το ίδιο σκεφτόμουν όταν έφυγε ο πατέρας μου. Κι έζησα τελικά. Παρήγορη σκέψη.
Βγαίνοντας αργότερα από το προξενείο θυμήθηκα να παρατηρήσω το κτήριο που ούτε πρόσεξα στον ερχομό μου. Ένα γερασμένο, παρατημένο νεοκλασικό που κατάφερνε όμως να λάμπει μες στη σκόνη και τη βρωμιά που του έλαχαν. Σαν κάτι γεροντάκια με φωτισμένα μάτια πάνω στο ρυτιδιασμένο τους πρόσωπο. Ήθελα να καθίσω εκεί στα σκαλοπάτια του, να μου πει το παραμύθι του, τη ζωή του ολόκληρη. Δεν κάθισα. Ένας απρόσμενος φίλος με πήρε σαν πρωτάκι από το χέρι, να μου δείξει πώς κλίνονται τα ουσιαστικά, πώς συντάσσονται οι προθέσεις, ποιους δρόμους ακολουθάνε τα ρήματα, πού μπαίνουν οι τελείες και τα κόμματα, το άλφα και το βήτα αυτής της καινούργιας γλώσσας, αυτής της καινούργιας πόλης αυτής της ολοκαίνουργιας ζωής. Έσβησε όλα τα ερωτηματικά και τα αντικατέστησε, με τρόπο μαγικό, με θαυμαστικά. Με ξενάγησε στο δικό μου αύριο περνώντας με από το δικό του χτες, με πέταξε με κατανόηση στο σήμερα, ανάμεσα σε καινούργιους ανθρώπους που χαμογελούσαν αβίαστα. Το Άλφα, το Βήτα, το Γάμα, το Έψιλον.Το Δέλτα είναι του Νείλου. Κι εγώ το άγνωστο Χι σ’ ένα ολοκαίνουργιο αλφαβητάρι που μου έμαθε να διαβάζω αλλιώς αυτήν την πόλη, αυτή τη μέρα, αυτή τη ζωή. Την ολοκαίνουργια.
Έφυγα το βράδυ αργά χαμογελώντας καθαρά. Με λίγη σκόνη μόνο από την Σαχάρα
στα μαλλιά μου καθώς φυσούσε επιτέλους γλυκά το καθημερινό βραδινό αεράκι. Μπορώντας πια να συλλαβίζω πάλι τα όνειρα και να μπουσουλάω στα χαλιά της προσευχής. Έτσι απλά. Έτσι αβίαστα. Έτσι απροσδόκητα. Απ’ το ποτήρι της χαράς μου θα πιούνε όσοι αγαπώ. Κέρασμα για το παιδί που ξαναγεννήθηκε μέσα μου.Σ’ αυτήν , την «άλλη πόλη».
Θυμάμαι τον πατέρα μου, όταν τελειώνει αυτός ο μήνας θα είναι δυο χρόνια που μου λείπει, που γυρνούσε πολλές φορές από την οικοδομή που δούλευε, με νύχια μαυρισμένα από μια αστοχία του σφυριού. Έτσι μαύρες οι σκέψεις ξυπνήσανε από τα σφυροκοπήματα της χτεσινής μέρας. Ανάληψη υπηρεσίας στο κτίριο που στεγάζεται το ελληνικό προξενείο, στο Down Town της πόλης. Έτσι είναι τ’ όνομα της περιοχής και όχι σχήμα λόγου. Η Φανή φρόντισε να με προετοιμάσει να μην τρομάξω από τη βρωμιά είπε, των δρόμων και των κτηρίων. Πήρα ένα βρώμικο ταξί, φόρεσα κι ένα βρώμικο χαμόγελο και παρουσιάστηκα αργά το μεσημέρι για να αναλάβω υπηρεσία
αν και θα προτιμούσα να μου δίνανε το εισιτήριο της επιστροφής. Παρ’ όλα αυτά παρουσιάστηκα με δυο κουτιά, λουκούμια και κουραμπιέδες, για κέρασμα και μια κυριακάτικη εφημερίδα που έφερα από την Ελλάδα. Συμπλήρωσα αιτήσεις και δηλώσεις με το ίδιο πάντα βρώμικο χαμόγελο. Το λερωμένο από τη μελαγχολία που προσπαθούσε να κρύψει. Υπέγραψα, όπως οι ένοχοι υπογράφουν την κατάθεση τους στον ανακριτή και περιμένουν την παραπομπή τους. Ο κύβος ερρίφθη. Ή που θα τρελαθώ ή που θα ζήσω. Στα δύσκολα πάντα αυτό το δίλημμα ερχότανε μπροστά μου. Το ίδιο σκεφτόμουν όταν έφυγε ο πατέρας μου. Κι έζησα τελικά. Παρήγορη σκέψη.
Βγαίνοντας αργότερα από το προξενείο θυμήθηκα να παρατηρήσω το κτήριο που ούτε πρόσεξα στον ερχομό μου. Ένα γερασμένο, παρατημένο νεοκλασικό που κατάφερνε όμως να λάμπει μες στη σκόνη και τη βρωμιά που του έλαχαν. Σαν κάτι γεροντάκια με φωτισμένα μάτια πάνω στο ρυτιδιασμένο τους πρόσωπο. Ήθελα να καθίσω εκεί στα σκαλοπάτια του, να μου πει το παραμύθι του, τη ζωή του ολόκληρη. Δεν κάθισα. Ένας απρόσμενος φίλος με πήρε σαν πρωτάκι από το χέρι, να μου δείξει πώς κλίνονται τα ουσιαστικά, πώς συντάσσονται οι προθέσεις, ποιους δρόμους ακολουθάνε τα ρήματα, πού μπαίνουν οι τελείες και τα κόμματα, το άλφα και το βήτα αυτής της καινούργιας γλώσσας, αυτής της καινούργιας πόλης αυτής της ολοκαίνουργιας ζωής. Έσβησε όλα τα ερωτηματικά και τα αντικατέστησε, με τρόπο μαγικό, με θαυμαστικά. Με ξενάγησε στο δικό μου αύριο περνώντας με από το δικό του χτες, με πέταξε με κατανόηση στο σήμερα, ανάμεσα σε καινούργιους ανθρώπους που χαμογελούσαν αβίαστα. Το Άλφα, το Βήτα, το Γάμα, το Έψιλον.Το Δέλτα είναι του Νείλου. Κι εγώ το άγνωστο Χι σ’ ένα ολοκαίνουργιο αλφαβητάρι που μου έμαθε να διαβάζω αλλιώς αυτήν την πόλη, αυτή τη μέρα, αυτή τη ζωή. Την ολοκαίνουργια.
Έφυγα το βράδυ αργά χαμογελώντας καθαρά. Με λίγη σκόνη μόνο από την Σαχάρα
στα μαλλιά μου καθώς φυσούσε επιτέλους γλυκά το καθημερινό βραδινό αεράκι. Μπορώντας πια να συλλαβίζω πάλι τα όνειρα και να μπουσουλάω στα χαλιά της προσευχής. Έτσι απλά. Έτσι αβίαστα. Έτσι απροσδόκητα. Απ’ το ποτήρι της χαράς μου θα πιούνε όσοι αγαπώ. Κέρασμα για το παιδί που ξαναγεννήθηκε μέσα μου.Σ’ αυτήν , την «άλλη πόλη».
5 σχόλια:
Τελικα αυτη η ιστοσελιδα αναρωτιεμαι καθως την ειδα γιατι αραγε δημιουργηθηκε. Κρυβει μοναξια απελπισια καλα για το οιδιποδειο δεν το συζηταμε καν...κι αλλα πολλα. κυριως ομως εναν τυπο που εκτιθεται θελοντας τι ακριβως; να συγκινησει;να μας κανει να τον λυπηθουμε; φανερωνοντας μας τα συμπλεγματα και τη δυστυχια του δεν κερδιζει ο αναγνωστης τιποτα απολυτως. μονο ο ιδιος ικανοποιωντας ενα διαστρεβλωμενο εγω..κριμα..παντως στο εξωτερικο κανεις δεν σε πηγε με το ζορι ηθελημενη αποφαση προμελετημενη απο 4ετιας οπως αναγραφεται στη στηλη αρα προς τι η ταραχη και η θλιψη; τι να που δηλαδη αλλοι;μονο και μονο επειδη εχασε τη μαμακα του; κι αλλοι τις χασανε κι αλλοι μεγαλωσανε χωρις μαμακα..μηπως τελικα αυτη ειναι η λύση; τι αλλο να πω..η καλυτερα να γραψω. αντι να χαιρεται κλαιει. οταν θα χρειαστει να κλαψει στη ζωή του τι θα κανει; το ονομα που εβαλα εχει την εξης εννοια..τιμωρουμαστε ολοι οταν δε διορθωνουμε εγκαιρα τις μαλακιες μας...αν φτασουμε τα 80 ουτε να μασαμε δε θα μπορουμε .καλη τυχη και μακαρι στα 80 να ανακαλυψει ο κυριος πως διορθωσε εγκαιρα τα λαθη του..
Βιάζεστε και θα ήθελα να σας αφήσω με τις απορίες σας.Αλλά το διαστρεβλωμένο εγώ μου σας πληροφορεί ότι διαβάζετε ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο που καταγράφει μια "αλλιώτικη" φάση της ζωής μου.Λέξεις που λειτουργούν λυτρωτικά καθώς βγαίνουν απο μέσα μου.Δεν σας έπιασα απο το λαιμό για να το διαβάσετε.Κι εγώ δεν περίμενα ένα τόσο προμελέτημένο έγκλημα να λειτουργήσει έτσι.Να είστε σίγουρος(-η) όχι μόνο σε μένα.Η θεωρία απο την πραξη πάντα κρατούσαν αποστάσεις ασφαλείας.Όσο για τα συμπλέγματα η επιστήμη της ψυχολογίας ορίζει τα χρονικά πλαίσια που μπορούν να διορθωθούν αυτοβούλως.Αλλιως χρειάζεται ψυχανάλυση επι μακρόν.Βλέπετε εγώ παραδέχομαι ότι είμαι περίπτωση για ψυχανάλυση.Το πρώτο βήμα για να διορθώσεις τα λάθη σου είναι να τα παραδεχτείς.Απο το ύφος σας,δεν μπορώ να καταλάβω αν έχετε αυτήν την ικανότητα.Κι εν πάσει περιπτώσει πιθανόν δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα.Πως να συνεννοηθούμε;
Ευχαριστώ για τις ευχές.Ας φτάσω στα 80 και θά χω όλον τον καιρό να "έρθω στα ίσια μου".Με τη βοήθεια της επιστήμης.Μέχρι τότε αφήστε με να είμαι παρατηρητής του εαυτου μου και να εκθέτω τα συναισθήματα μου για τα οποία δεν ντρέπομαι.θα ντρεπόμουν, πιστέψτε με,αν ζούσα απαθής κι ανέκφραστος.
Χαίρομαι για σας, αν περάσατε την ίδια δοκιμασία χωρίς να ιδρώσει το αυτί σας.Μα να έχετε τη βεβαιότητα ότι αυτή η "δύναμη" δεν είναι εκ προοιμίου "υγιής"
Μου φαίνεται πέρίεργο που το μόνο παρατηρησατε πάντως ήταν "μοναξιά κι απελπισία".Μήπως μόνο αυτό σας ενδιέφερε να "κρυφοκοιτάξετε" τελικά;
Να τα εκατοστήσετε χωρίς διαστρεβλώσεις και να μασάτε όπως θέλετε.Εγώ δεν "μασάω" εξ απαλών ονύχων "τη τζάμπα μαγκιά".
απάντηση στον-ην Nemesis:
όχι, ούτε συγκινήθηκα, ούτε λυπήθηκα με τα όσα γράφει ο mohamet Al-bab. Νομίζω ότι ο "τύπος" απλά δεν ντρέπεται να εκθέσει τα σώψυχά του. Απλώς τα κοινοποιεί ίσως για να τα ξορκίσει. Σαν να στέκεται απέναντί τους και να τους βγάζει τη γλώσσα. Όλο αυτό εμένα μου φαίνεται γενναίο. Όταν άλλοι όχι μόνο δεν τολμούν να τα κοινοποιήσουν και να τα παραδεχτούν αλλά δήλώνουν και κάτι άλλο απ' αυτό που πραγματικά είναι. Κυρίως τα όσα γράφει τα εκλαμβάνω σαν πρόσκληση για "μοίρασμα" και διάθεση για επικοινωνία. Και τον ευχαριστώ γι' αυτό. Τελεία και παύλα.
Όποιος έχει αλλάξει με τέτοιο δυναμικό τρόπο τη ζωή του, όπως το να αποφασίσει να ζήσει σε μια άλλη χώρα γνωρίζει καλά πως είναι αναπόφευκτο το αίσθημα του φόβου, της αμφιβολίας. "Έκανα καλά;" Ξαφνικά η ζωή σου χωρίζεται στα δυο, το πριν και το μετά, το εδώ και το εκεί. Μέχρι να γνωρίσεις και να αγαπήσεις το νέο, σε τραβάει σα σειρήνα το παλιό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχασες τον ενθουσιασμό σου ή μετάνιωσες την απόφασή σου. Στα λεγόμενα του Mohamet Al-bab δε διακρίνω διάθεση για κλάψα ή γκρίνια φίλε Nemesis, αλλά μια απλή παράθεση εντυπώσεων και συναισθημάτων που όλοι όσοι έχουμε κάνει παρόμοιο εγχείρημα μπορούμε να ταυτίσουμε με δικές μας εμπειρίες.
ο καθενας μπορει να κανει τη ζωη του ο,τι θελει. ο καθενας εχει τη δικη του οπτικη.καλη ή κακή. αυτο φαινεται σε βαθος χρονου. δεν γνωριζω κανεναν και καμμια ως εκ τουτου δεν εχω αλλη ενδειξη πλη αυτων που εμφανιστηκαν στα κειμενα. με αυτες σχηματιζω αποψη και ειναι αυτη.υποτιθεται οτι γινεται μια επικοινωνια κι ο καθενας αλληλεπιδρα στον αλλο ή στην αλλη. ακομη οποιος εκτιθεται κρινεται οχι παντα με τ βαση πιθανον τα προσδοκωμενα.ειναι δικο μου δικαιωμα να σχηματισω την οποια θετικη η αρνητικη αποψη και δικαιωμα των αλλων να την αποδεχτουν ή να την απορριψουν. εμενα δσε με ενοχλει. με ενοχλει αν πρεπει να συμφωνω κατ αναγκη με αυτα που διαβαζω.η ζωη πιστευω θελει γενναιοτητα και τολμη. ο καθενας εχει τον τροπο του να την εκφραζει μονο που καποιος τροπος φαινεται σε βαθος χρονου πως ηταν ο σωστοτερος.αυτο δεν μπορω να το αξιολογησω παρα μονο για τον εαυτο μου. κι ο καθενας για το δικο του. παντως δεν ειναι υποχρεωτικο νακλαιω επειδη καποιοι διαβαζοντας τα κειμενα αυτα ταυτιστηκαν ή γυρισαν πισω στη ζωή τους και συγκινηθηκαν να συγκινηθω κι εγω. δε σημαινει τιποτα αλλο παρα το οτι δεν με αγγιζει.πειραζει αυτο? εν πασει περιπτωσει για να μη σας χαλαω δε θα συμμετασχω ξανα στη σελιδα αυτη. και για να ακριβολογω το σκεφτηκα πολυ πριν απαντησω για υστατη φορα.καλη πορεια σε ολους εντος κι εκτος Ελλαδας.
Δημοσίευση σχολίου