Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΚΙΑ
Άνθρωπος ήμουν μια φορά / σαν όλους τους ανθρώπους.
Μια μέρα μού ‘δωσε φτερά / να πάω σ’ άλλους τόπους.
Είδα τη γη από ψηλά. / Τι όμορφα τα ξένα!
Όμως αυτή η ζωγραφιά / δε με χωρούσε εμένα.
Δε βρήκα γη να με χωρά, / κι από τον ουρανό μου,
από τα σύννεφα ψηλά / μετρούσα το κενό μου.
Κάτω η θάλασσα γυαλί, / σαν κρύσταλλο καθρέφτη.
Όλη η ζωή μου μια στιγμή / και μια και δυο του κλέφτη. . .
Έπεσα άλλη μια φορά / από τα σύννεφά μου.
Άλλα περίμενα αλλά / τι το ‘θελε η καρδιά μου.
Σκόνη και θρύψαλα ξανά. /Σκορπίστηκα στα ίδια.
Μαύρο διαμάντι η χαρά / που ψάχνω στα σκουπίδια.
Όταν η νύχτα με καλεί / αφήνομαι και πάω.
Ούτε που ξέρω πού θα βγει / μα ούτε που ρωτάω.
Χάνομαι μες στα σκοτεινά, / στα φώτα μεγαλώνω.
Τη μία πέφτω χαμηλά, / την άλλη σκαρφαλώνω.
Το ξένο φως που με γεννά, / αν σβήσει με σκοτώνει.
Σα να πετάει στη φωτιά / μια χούφτα φρέσκο χιόνι.
Άνθρωπος ήμουν μια φορά, / με όνομα και θέση
κι αν με βαφτίσανε Σκιά, / αρχίζει να μ’ αρέσει.
Τα βράδια θέλω συννεφιά. / Να μη φωτίζουν τ’ άστρα,
για να μπορέσει η καρδιά / να μπει σε ξένα κάστρα.
Φώτα του δρόμου κυνηγώ, / φεγγάρια πληρωμένα,
άμα το θέλω και μπορώ / να φέγγουνε για μένα.
Όταν στο σπίτι μου γυρνώ, / κεριά ανάβω μόνο.
Πάνω στους τοίχους κατοικώ, / στο πάτωμα ξαπλώνω.
Γύρω μου έρχονται σκιές, / ανθρώποι που θυμάμαι
κι όλο τους βάζω τις φωνές / γιατί να με ξεχνάνε.
Όσο κανείς δεν απαντά / αρχίζω κι αρρωσταίνω.
Τρέμει η φλόγα στα κεριά / κι εγώ μαζί της τρέμω.
Σβήνει το φως κι η αναπνοή / στο στήθος μου κομμένη.
Τι να την κάνω τη ζωή / που δε με περιμένει.
Μόλις το θέατρο σκιών / θα ρίξει την αυλαία,
το μέλλον γίνεται παρόν / μα πάλι ίδια θέα.
Τρέμω και σκιάζομαι λοιπόν, / ο ήλιος όταν βγαίνει.
Του λέω «έχω παρελθόν» / μα δεν καταλαβαίνει.
Μέσα απ’ τις γρίλιες το πρωί / τρυπάει τις κουρτίνες.
Μου δίνει άλλη μια ψυχή / και τη φορτώνει ευθύνες.
Άνθρωπος γίνομαι ξανά, / σαν όλους τους ανθρώπους
που ψάχνουν χρόνια τη σκιά / από τον εαυτό τους.
Άνθρωπος ήμουν μια φορά / σαν όλους τους ανθρώπους.
Μια μέρα μού ‘δωσε φτερά / να πάω σ’ άλλους τόπους.
Είδα τη γη από ψηλά. / Τι όμορφα τα ξένα!
Όμως αυτή η ζωγραφιά / δε με χωρούσε εμένα.
Δε βρήκα γη να με χωρά, / κι από τον ουρανό μου,
από τα σύννεφα ψηλά / μετρούσα το κενό μου.
Κάτω η θάλασσα γυαλί, / σαν κρύσταλλο καθρέφτη.
Όλη η ζωή μου μια στιγμή / και μια και δυο του κλέφτη. . .
Έπεσα άλλη μια φορά / από τα σύννεφά μου.
Άλλα περίμενα αλλά / τι το ‘θελε η καρδιά μου.
Σκόνη και θρύψαλα ξανά. /Σκορπίστηκα στα ίδια.
Μαύρο διαμάντι η χαρά / που ψάχνω στα σκουπίδια.
Όταν η νύχτα με καλεί / αφήνομαι και πάω.
Ούτε που ξέρω πού θα βγει / μα ούτε που ρωτάω.
Χάνομαι μες στα σκοτεινά, / στα φώτα μεγαλώνω.
Τη μία πέφτω χαμηλά, / την άλλη σκαρφαλώνω.
Το ξένο φως που με γεννά, / αν σβήσει με σκοτώνει.
Σα να πετάει στη φωτιά / μια χούφτα φρέσκο χιόνι.
Άνθρωπος ήμουν μια φορά, / με όνομα και θέση
κι αν με βαφτίσανε Σκιά, / αρχίζει να μ’ αρέσει.
Τα βράδια θέλω συννεφιά. / Να μη φωτίζουν τ’ άστρα,
για να μπορέσει η καρδιά / να μπει σε ξένα κάστρα.
Φώτα του δρόμου κυνηγώ, / φεγγάρια πληρωμένα,
άμα το θέλω και μπορώ / να φέγγουνε για μένα.
Όταν στο σπίτι μου γυρνώ, / κεριά ανάβω μόνο.
Πάνω στους τοίχους κατοικώ, / στο πάτωμα ξαπλώνω.
Γύρω μου έρχονται σκιές, / ανθρώποι που θυμάμαι
κι όλο τους βάζω τις φωνές / γιατί να με ξεχνάνε.
Όσο κανείς δεν απαντά / αρχίζω κι αρρωσταίνω.
Τρέμει η φλόγα στα κεριά / κι εγώ μαζί της τρέμω.
Σβήνει το φως κι η αναπνοή / στο στήθος μου κομμένη.
Τι να την κάνω τη ζωή / που δε με περιμένει.
Μόλις το θέατρο σκιών / θα ρίξει την αυλαία,
το μέλλον γίνεται παρόν / μα πάλι ίδια θέα.
Τρέμω και σκιάζομαι λοιπόν, / ο ήλιος όταν βγαίνει.
Του λέω «έχω παρελθόν» / μα δεν καταλαβαίνει.
Μέσα απ’ τις γρίλιες το πρωί / τρυπάει τις κουρτίνες.
Μου δίνει άλλη μια ψυχή / και τη φορτώνει ευθύνες.
Άνθρωπος γίνομαι ξανά, / σαν όλους τους ανθρώπους
που ψάχνουν χρόνια τη σκιά / από τον εαυτό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου